Matilde Castro García

                                                                MATILDE CASTRO GARCÍA

A CASA DE MARÍA

Había unha vez
hai moito tempo
unha casa pequeniña
que non estaba no bosque,
pero estaba moi cerca del.

A María non lle gustaba,
porque era de pedra, e ela,
 coma moitas,
quería una casa pintada.
Non lle gustaba ser de labregos
nin que houbese hórreo
nin carro, nin vacas.

Por riba tiña lareira,
na que sempre había dous gatos,
certo é, que tiñan nomes
moi literarios.

Sacados dos contos de Celia
el Babi e ela Pirracas.
Os contos non os había na casa
ela traíaos da escola
eran poucos e contados.

Quen o ía dicir?
porque a escola estaba nun pazo.

Un pazo con torre
con patio interior, galerías,
salóns entelados,
con estanques nos xardíns
estatuas, e paseos as fragas.

María na escola,
non falaba das vacas.


                                                                MATILDE CASTRO GARCÍA
ELA

Hoxe volvín a ver aqueles pendentes,
prata vella verde esmeralda
que me agasallaches.

Lembrei o último día que te vin,
coma outras veces, estabas enrabechada.

Volviches  falar de antes,
de agora, de traizóns imaxinarias,
e eu pensei, que non estarías ben,
que en ti reflíctese
o paso dos moitos anos.

Non sei se quero saber,
en que momento decidiches
que eu era a túa inimiga,
terei que pensar,
que sempre non foi así.

Pecharei os ollos e verei,
o teu ir e vir á cociña,
os agasallos ás nenas
e as uvas de moscatel,
douradas, enriba da mesa.


                                                             MATILDE CASTRO GARCÍA
MAR

Non podo imaxinar
os días grises sen verte,
que cando miro ao lonxe
non estiveses aí.

As túas cores de prata
o ir e vir das túas ondas
fan que a tranquilidade
me invada.

Mañá será outra vez
un día triste,
quizais, co paso do tempo,
volvan a vir
aquelas baleas azuis.