MARIBEL SERANTES GÓMEZ
Érguese o medo
impotente
contra a friaxe da noite.
Folerpas mouras
estalan
no muro do silencio.
O medo agóchase
indeciso
baixo as sabas da escuridade.
A fera achégase
de vagar
ventando o arume do imposible.
MARIBEL SERANTES GÓMEZ
Perfílame un verso
a carón da pel.
Tatúame ronseis de verbas
dourando sombras
nas coxas do solpor.
Adxectívame coa fría agulla
da dúbida mollada
en favos de pensamento.
Acubíllame nas sinuosas sinalefas
que ocultas nas entrañas.
Réndeteme.
Entrégateme
poema escuro.
MARIBEL SERANTES GÓMEZ
NON É FÁCIL
Érgome da cama.
Toda unha para min.
Frío.
Frío nos pés.
Os pés no chan.
- Vas pillar un arrefriado-
enléame o pelo mamá.
Envólveme os pés moi rápido
nuns calcetíns papá.
Arríncoos e tíroos ao aire.
Non por mal.
Nin por xogar.
Por sentir de novo
nas miñas dedas
o agarimo das súas mans.
- Non sexas trasno-sorrí papá-
que hai que almorzar.
Almorzo.
Papá.
Mamá.
Palabras novas que escribo no ar.
Repítenmas moito,
parecen ter medo
que non as saiba pronunciar.
E apréndenme
unha lingua nova
con moitas verbas,
enleante,
pero que sabe a fogar.
Fogar:
outra palabra grande.
Fogar,
que ule morna
e a pan.
Ao pan quente que mollo
no leite fresco
cada mañán.
E gardo as faragullas
no peto do pantalón.
MARIBEL SERANTES GÓMEZ
Por se mañán
non hai leite
nin fogar
nin pan.
Por se mañán
non hai colo
nin apertas
nin frío
no chan.
Por se mañán
non hai ceo
nin rúas
nin cole
nin papá, nin mamá.
Ollo os calcetíns.
Ollo a papá
que bule polo cuarto
sen deixar de trafegar.
Sinto ledicia na boca
e uso a miña lingua
para lle cantar:
Gústanme os teus calcetíns.
Gústame este frío.
Gústame este chan.
Ningún comentario:
Publicar un comentario