Camiñaría con area nos zapatos.
Xa perdín a conta dos quilómetros percorridos,
entre lama, pedras e asfalto xeado
e recordo con detalle milimétrico onde quedaron
os meus zapatos sen vida.
Foi o meu avó quen se deu de conta
da nudez do meus pes,
no preciso momento no que os perdía.
Detivo a súa marcha ao instante seguinte,
quitou as súas vellas botas de cazador
apoiounas nun penedo, e
invitoume a poñelas.
Recordo que chovía
unha choiva morna de verán.
Poema creado por Adelaida Abad Isla
Ningún comentario:
Publicar un comentario