ADELAIDA ABAD ISLA
diario dun abandono
Primeiro a choiva
E outra vez a choiva, sempre a choiva.
Son os meus ollos que choran
as bágoas que xa non me quedan.
Gotas de vida mudada
Son miñas dende a mañá.
Sei que non queres mirarme cando chove
eu procuro mirar sempre cara outro lado
para que non me vexas.
Que tolemia, verdade?
Deste xeito levamos séculos
e xa non nos recoñecemos.
____________________________________________________
ADELAIDA ABAD ISLA
Quérote
Quérote coma a choiva
que molla meu corpo
que empapa o meu corazón, e
bota nas pozas coma unha nena pequerrecha.
Quérote coma a noite
que aperta o meu soño
que mece meus anhelos, e
acolle o recuncho onde se esconde meu sorriso.
Quérote porque te quero
porque non podo deixar de quererte,
ainda que o intento....
pero non quero.
Detéñome e penso
Que non quero deixar de quererte
ainda que o intente,
porque quererte dame
o desexo e o soño e a chuvia
que se deteñen no meu peito.
___________________________________________
ADELAIDA ABAD ISLA
non para de chover
Rebota sobre o chan
nun ritmo constante
a choiva
faime cóxegas nos pés.
Golpea a miña fiestra
unha e outra vez
a choiva
sobre a miña alma.
Non cesa de chover.
Cando esté mollada
onde me secarei.
Ti xa non estarás aquí
a choiva si.
---------------------------------------------------------------------
ADELAIDA ABAD ISLA
Despois da choiva
Despois da choiva
o arco da vella
despois da choiva
o silencio
despois da choiva
nada.
Saír á choiva
Cada gota que cae sobre min
xa non tocará o chan
me fará medrar,
pisar firme.
Dame a túa man,
se queres vir comigo,
mira aos lados,
eu cubrirei todo o demais.
Sairemos antes da choiva,
así non deixaremos
as nosas pegadas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario