Novas

domingo, 26 de novembro de 2017

Andrés C.M. Riveira

- 42 -

ANDRÉS C.M. RIVEIRA

A Ivo

se puidera

se me deixaras pedirche algo

pediríache que me deixaras amarte, así

tal cal es, co que fuches e serás

coas túas arestas e as túas escuridades

o teu resplandor e as túas mans acolledoras

un debe, ante todo, nestes días fuxir

das palabras poéticas tantas veces escoitadas

en todas as cancións pop das estacións de

[radio

pero tal fuxida non me leva a ningures

senón a todos os teus círculos concéntricos

onde me somerxo como nun bautismo

como unha pedriña caendo ao fondo dun

[estanque

e orante coma un fregués ou un penitente

ergo a ti as miñas mans

e ti condúcesme á salvación


- 43 -




ANDRÉS C.M. RIVEIRA

O Gran Arquitecto

A Ivo

non sei se algunha vez fun catedral

mais a miña cantaría ficaba guindada polo

[chan

os meus cristais embazados de lembranza e

[pena

as miñas candeas minguadas

nunha luz que esmirraba cara a calixe

a música só un resón lúgubre entre as tebras

hedras velenosas medrando dende o adro

de socato, un orante, tal vez un peregrino

empurrando o portón renxendo sobre os

[enferruxados gonzos

clarexou a nave central en entrou no edificio

tremeron as arañeiras e desprendeuse a voaxa

[do teito

semellou como que novas cántigas enchían o

[espazo

nos vans abríronse vidreiras que apuntaban

[horizontes transmutados

e os incensos embriagadores ceibaban volutas

que se erguían até o mesmo ceo en loa

do Gran Arquitecto

as casas arderon

o lume amosaba o trasluz do seu esquelete

unha sombra denegrida loitando por

[agarrarse aos alicerces

- 44 -

dentro, tamén as labaradas transformaban os

[corpos en cinsa

os corpos minguaban como xibarizados entre

[faíscas

vellos do tamaño de nenos

nenos do tamaño de formigas

o fume nos pulmóns convertía a vida

nunha extenuante sucesión de espasmos

ollos apertados con forza

o proído arrincando bágoas que abrollaban

[entre sal

as mans tentando as paredes candentes

[na procura de guía ó aire

os ouvidos rexistrando os berros

[desorientados

o lamber impasible das lumaradas

o bisbar do fume acedo inzando os corpos e

[as casas

logo, só o silencio denso, tanxible

o estupor

e un cheiro indeleble apegado á roupa

mentres os nenos fitan

a tóxica masa plástica

da árbore de Nadal

Ningún comentario:

Publicar un comentario

LIGAZÓNS DE INTERESE

AS NOSAS WEBS


[Logo deseñado por Ángel Fernández Hermida]